De stem van de ziel

Wat spreekt of leert men toch weinig over het zieleleven en het feit dat de mens daarmee volstrekt
te vereenzelvigen is!
Voor de meeste mensen is de ziel iets dat losstaat van henzelf, iets waar men alleen bij bepaalde
gelegenheden over kan praten en op kan vertrouwen: in het dagelijks leven is er geen echte
omgang, geen nauwe band tussen het verstand en de ziel van de mens.
Maar in ieder mens is een goddelijke kracht en wanneer dat goddelijke, dat zijn ware zelf is, door
het verstand wordt erkend en begrepen, gaat het een heel actieve rol spelen in het leven van de
mens – eigenlijk moet het op zijn minst de helft van zijn gedachtenleven vullen.
Als we deze zienswijze van het één zijn van de mens met zijn ziel ten volle delen, laten we de
gewone manier van denken achter ons en komen we op een nieuwe weg, waarop we over het
onkenbare, het schijnbaar onmogelijke, durven na te denken.
Doen we dit, dan brengen we de ziel tot werkzaamheid.

Volgens mijn levensbeschouwing is elk normaal kind bij de geboorte als het ware gehuld en
gewikkeld in zielekrachten en daardoor beschermd.
We moeten niet aan de ziel denken als iets dat losstaat van onszelf, als iets dat in een speciaal
vakje in onze hersens of in onze gedachten zit, want telkens als er door de werking van die heilige
en prachtige natuurwetten die de mens nog niet begrijpt, een kind wordt geboren, krijgt het de
geestelijke steun, de geestelijke hulp, de goddelijke bescherming van de ziel.
En als men goed begrijpt wat het kind is, zal dit geestelijke deel minstens zo volledig worden erkend
als het stoffelijke deel.

De ziel van de mens probeert zich te uiten vanaf de tijd van haar lichamelijke incarnatie.
Ze kent haar geboorterechten, ze weet meer dan schijnbaar het geval is.
Maar ze wordt de wereld ingedreven onder heel ongunstige omstandigheden en het kind wordt
gevoed, verzorgd, gekoesterd en grootgebracht als een stoffelijk wezen en weinig meer, met de
vage mogelijkheid dat het op de een of andere manier ergens een toekomstig leven zal krijgen.
Maar we zijn op een heilige en goddelijke manier voor dit leven samengesteld en gevormd en alleen
als we het leven van onze kinderen begrijpen en hen benaderen en bereiken vanuit het standpunt
van geestelijke kennis, kan de ziel spreken.

Voor mij is een van de mooiste ervaringen in het leven zich terugtrekken in het innerlijk heiligdom
van iemands wezen, weg van alle drukte en zogenaamde verlokkingen van het uiterlijke bestaan en
in de stilte te luisteren naar de stem van de ziel, haar smekingen te horen, haar kracht te kennen.
Volgens de leringen van de theosofie zijn we van nature religieuze wezens en is het zieleleven een
essentieel deel van onszelf – de werkelijke, eeuwige mens.
De rest van de mens sterft als het lichaam sterft, ook het brein waarop we allemaal zozeer
vertrouwen en waarop we ons inderdaad in hoge mate moeten verlaten.
Alle mentale functies, ook het persoonlijke geheugen, sterven bij de dood van de stoffelijke mens.
Maar de werkelijke mens, de geestelijke mens, leeft eeuwig.

Laten we toch zo verstandig en verlicht zijn om te geloven dat we iets meer zijn dan we schijnen en
dat er in het prachtige universele levensplan een grootse bestemming ligt waarin we heel actief
moeten zijn, waarin we moeten leven en werken, volledig bewust van onze eigen essentiële
goddelijke aard.
Het geloof in de eigen goddelijke eigenschappen, de kracht om alle moeilijkheden te overwinnen en
zich niet door de omstandigheden te laten beheersen –vooral niet door het onredelijke en sombere
beeld van de dood, waar zoveel mensen aan vasthouden– is voor een mens een van de grootste
geheimen van het leven.

Iedereen ontwikkelt zich overeenkomstig zijn begrip van de werkelijkheden van de natuur en
volgens zijn opvoeding en zijn milieu; iedereen leert dus op zijn eigen manier, die verschilt van die
van ieder ander, omdat er geen twee bestaan die zich in gelijke mate hebben ontwikkeld.
De schoonheid van reïncarnatie is dat ze iedereen een nieuwe kans geeft.
Het is een van de helderste en mooiste leringen die ik ooit iemand heb kunnen voorleggen,
zelfs aan veroordeelden in de gevangenis: ja, er is een nieuwe kans voor allen.

Wees bereid te strijden, als er strijd is; wees bereid teleurgesteld te worden, wees bereid te lijden
en wees bereid verkeerd te worden begrepen; alles in de wereld dat u de kans geeft al het
persoonlijke af te leggen en u het inzicht te brengen dat zielekracht het enige is dat het leven
leefbaar maakt.
We behoeven alleen maar wat dieper na te denken en iets verder te zien, weg van onze
persoonlijkheid, om ons bewust te worden van de grootheid van het leven en ons nauwer
verbonden te voelen met de grotere mogelijkheden in onze eigen natuur en van een hoger peil van
oprechtheid.
Meer dan iets anders is daaraan behoefte om de mensheid op te wekken tot dieper nadenken en
tot het besef dat de mens in wezen een machtig schepsel is;
dat de mens, met al zijn mogelijkheden, met alles wat de natuur hem heeft gegeven en met alles
wat in de ziel besloten ligt, voortdurend rijke gaven worden verschaft.

In geestelijke zin onderschat de mens zich.
Hij onderschat zijn verantwoordelijkheden en is daardoor sterk geneigd zijn naasten te
onderschatten.
Als hij daarentegen begint zijn innerlijk leven en de geestelijke kant van zijn wezen op de juiste
waarde te taxeren, zal hij beslist die eigenschap van zijn natuur ontwikkelen die hem gewetensvoller
over zijn naasten zal doen denken.
Als we deze lijn doortrekken zien we dat we aan een groots plan werken van rechtvaardigheid voor
alle mensen jegens elkaar en krijgen we enig idee van de schitterende beloften die in elk moment
van ons leven geschreven staan.

Als we allemaal leefden vanuit het bewustzijn en de overtuiging van onze eigen grote mogelijkheden,
zouden we beseffen dat we zielen zijn en dat ook wij goddelijke voorrechten genieten die ver
uitgaan boven alles waarvan we weten of waaraan we zelfs kunnen denken.
Maar we schuiven ze opzij, omdat ze voor ons beperkte persoonlijke zelf niet aanvaardbaar zijn.
Ze passen niet in onze vooropgezette ideeën.
Dus vergeten we dat we deel uitmaken van het goddelijke plan van het leven en dat de zin van het
leven heilig en gewijd is: we laten ons meeslepen in de maalstroom van misverstanden, verkeerde
opvattingen, twijfel, ongeluk en wanhoop.

Zoeken we niet naar iets beters dan we nu hebben?
Bent u tevreden met het leven zoals het nu is?
Bent u bereid steeds maar voort te gaan, kinderen in onwetendheid geboren te zien worden,
onverstandige huwelijken en tragische echtscheidingen, en moorden en onnoemelijke misdrijven,
die zelfs tot aan de drempel van uw eigen huis komen en u dan nog niet tot die hogere wetten te
wenden om meer kennis?
Er ontbreekt stellig iets en aan dat ontbrekende kunnen we allemaal wat doen als we voldoende
moed kunnen opbrengen te geloven dat we iets meer zijn dan we alleen in het stoffelijke aspect
schijnen; dat we een deel zijn van het goddelijke levensplan; dat we die latente krachten in ons
hebben waarop Jezus doelde toen hij ons zei dat het koninkrijk binnenin ons is.

Misschien vangt u zo nu en dan in uw eigen geesteshouding een glimp op van een oplossing van de
levensproblemen, misschien een zwak vermoeden ervan in uw eigen hart, maar de wereld ziet niet
als doel –volgens onze tegenwoordige vorm van zogenaamde beschaving– dat u geestelijk moet
groeien.
De opvatting die nu algemeen geldt is dat de mens zwak is, weifelend en geen geestelijke grondslag
heeft waarop hij kan werken.
Al is het waar dat we allemaal onderworpen zijn aan de wetten van verandering in de evolutie, toch
is het leven een geweldige uitdaging als men weet hoe ermee om te gaan.
De gedachte dat de mens in zonde is geboren en hulpeloos is, is onzin; daar zit niets redelijks in.
Integendeel, de mens is in wezen goddelijk, hij is een deel van het eeuwige plan en heeft de sleutel
in zich tot de mysteriën van het universum en daardoor van zijn eigen natuur.
Als hij die niet bewust bezit, moet hij ernaar zoeken.

De stem van de ziel probeert zich te doen horen in de buitenwereld opdat de mens tot erkenning
komt van de ware geest van broederschap, die geestelijke eenheid die ons toebehoort.
Ik ben volkomen overtuigd van het wezenlijk goddelijke in de mens, van zijn vermogen de
omstandigheden te beheersen en de hele wereld te vernieuwen.
Leer uw wezenlijke, goddelijke aard kennen, uw kracht en uw ware doelstellingen, uw hoop en uw
visies.
De wil die van een mens een goed mens maakt en deze dingen verwezenlijkt, is de geestelijke wil,
terwijl de wil die hem doet verdwalen, de wil van de persoonlijkheid is, alleen van het lichaam, en
die sterft als het lichaam sterft.

De grote schoonheid en bekoring van het leven is kennis te bezitten, niet alleen maar vertrouwen
en geloof.
Al onze teleurstellingen en beproevingen en ogenschijnlijke onrechtvaardigheden zullen niet
onmiddellijk verdwijnen, want voor de meeste hebben wij zelf de grondslag gelegd;
maar ze kunnen zo goed worden begrepen en we kunnen ze zo verstandig aanpakken dat we
erboven staan, er bovenuit stijgen, om de rijkere en diepere zin van ons leven aan de wereld
kenbaar te maken.

Het is machtig te weten dat er wetten zijn, zo oneindig en goddelijk zuiver en rechtvaardig, dat als
we er ons voor openstellen, we een nieuwe gedachtenwereld kunnen binnengaan;
en als we ontmoedigd of wanhopig zijn, kunnen we ons leven van een koninklijk optimisme vervullen,
want we kunnen de grootsheid, de schoonheid, de zegen en bovenal de verheven rechtvaardigheid
van het leven beseffen.
We kunnen in ons eigen hart zien en teruggrijpen op de aspiraties van onze jeugd, toen we
probeerden enkele van die grootse dingen te doen waarvoor het aardse leven ons de gelegenheid
biedt en we laten de beperkte opvatting van één kort leven op aarde achter ons en we zien het
visioen van een nieuwe kans, opnieuw een kans in zich herhalende incarnaties.

In diepere zin bestaat er niet zoiets als toeval in het leven,
maar is alles een deel van de universele wetten.
Voorzover we besluiten met ze mee te werken, eraan vast te houden, al zien we ze niet, voelen we
ze in ons diepste wezen, in ons hart, en schijnt het licht ervan door onze ogen.
Zo werken we in harmonie met de goddelijke eigenschappen in ons en doen we het grote wiel van
de evolutie sneller wentelen naar het doel van de uiteindelijke vervolmaking.
De mens is meer dan de meesten van ons ooit dromen te zijn en de goddelijke eigenschappen van
de mens proberen elk uur dat we leven zich kenbaar te maken, bijna met elke ademtocht.
Maar de meeste mensen hebben zolang alleen vertrouwd op het verstand dat geestelijke kennis
grotendeels werd genegeerd.

Het menselijk verstand is inderdaad een verbazingwekkend vermogen.
Als het op de juiste manier wordt gebruikt kan het een gids en een hulp zijn;
maar het is niet het hoogste deel van de menselijke natuur.
Als dat hogere deel het denken doordringt met die intuïtieve ingevingen waardoor ware mannen en
vrouwen zich onderscheiden van de gemiddelde mens, brengt dat vreugde in het leven en vervangt
het de parodie op het echte leven die we allemaal om ons heen zien.

Dan kan men spreken over de ziel van de mens.
Dan kan men weten hoe mooi, hoe verheven, hoe groots de geestelijke dingen in het leven werkelijk
zijn.
Dan beseft men dat, net zoals de dag van vandaag een ervaring is en die van morgen een nieuwe
ervaring, ook een mensenleven maar één ervaring is in de ontwikkeling van de ziel van de mens naar
vervolmaking.
Het is niet het enige; er zijn er meer en meer en nog meer.
Zo gaat de ziel vooruit, wordt sterk, wordt krachtig en verwerft tenslotte het vooruitziende vermogen
om haar eigen lot te sturen.

Als een mens zijn voeten stevig op het pad van zelfgeleide evolutie plaatst en gelooft in de eeuwige
waarheden die het leven vreugdevol maken, die het leven vredig maken, die het leven machtig en
rechtvaardig maken, dan zal hij beginnen de stem van de ziel te horen.



Bron: The Voice of the Soul

Bestaat er een ziel?


Op 28 juli 1976 om 3.42 in de vroege ochtend, vindt er een aardbeving plaats in
Tangshan, China.
Het is de ergste van de twintigste eeuw.
Ongeveer een vijfde van de stad kwam om het leven en duizenden anderen werden
van de dood gered.
Er werd een speciaal onderzoek gedaan naar het moment van de dood, wat
voelden de mensen op het kritieke punt.
Er kwamen verrassende resultaten uit het onderzoek.

De meeste mensen voelden geen pijn, maar eerder een opluchting.
Het was een soort van opwinding die ze voelden. Sommigen zeiden zelfs dat zij
andere afmetingen, speciale wezens, een tunnel van licht, en dingen van deze
soort hadden gezien.
Het is waarschijnlijk dat de meeste mensen met deze soorten verhalen vertrouwd
zijn, die door deskundigen als NDEs (dichtbij de Ervaringen van de Dood) worden
gekend.

Zoals het wordt verwacht, hebben de wetenschappers diverse posities met
betrekking tot het bestaan van de ziel als individuele entiteit.
In 1907 is er een studie geweest door Duncan MacDougall in Haverhill,
Massachussets.
MacDougall werkte met 6 patiënten in een kritieke staat, die hij op het ogenblik
onmiddellijk voorafgaand aan dood en direct daarna woog.

Het vreemde resultaat, dat in de eigentijdse medische dagboeken wordt
gepubliceerd, was dat de patiënten een gemiddelde van 21 gram op het
nauwkeurige ogenblik van dood verloren.
Dr. MacDougall nam de conclusie dat dit het gewicht van de menselijke ziel was.

Tegenwoordig stelt dit onderzoek niets meer voor in de huidige wetenschap, omdat
er vele verklaringen zijn met betrekking tot gewichtsverlies tijdens de intrede van
de dood.
Nochtans, tot dit ogenblik, schijnt niemand de wil gehad te hebben om dit
experiment te herhalen, of om het te bevestigen of te weerleggen.
De wetenschapper Francis Crick-die de Nobel prijs won in 1962 voor het ontdekken van het dubbel-schroefstructuur van DNA- is waarschijnlijk de meest bekende
eigentijdse vertegenwoordiger voor deze manier om te denken.

Vanuit het tegenovergestelde perspectief van Crick, openbaarde de onderzoeken
die in ongeveer de zelfde tijd door een team van Nederlandse artsen van totaal
344 patiënten worden gemaakt die hartoperaties ondergingen, dat 18% van deze
mensen van dichtbij doodservaringen had.




Pim van Lommel; cardioloog:


Hersendood is niet dood

Als het hart stopt, wordt er geen informatie meer uitgewisseld, de interactie stopt
en de mens gaat dood.
In het kader van postmortale orgaandonatie wordt echter een ander doodscriterium
gehanteerd, namelijk hersendood.
Hier kun je grote vraagtekens bij plaatsen.

Het hart is samen met de hersenen en het centrale zenuwstelsel het orgaan met de
meeste elektrische activiteit.
In het hart zit een enorm elektrisch netwerk.
Dit betekent dat er ook heel veel magnetische activiteit is.
De kontakten van het lichaam met de bewustzijnsvelden treden op via de
elektrische en de magnetische velden (die bestaan uit virtuele fotonen).
Ik ben ervan overtuigd dat je bewustzijn niet in je lichaam is opgeslagen, maar dat
je via je lichaam je dagelijks bewustzijn ervaart.
Je hart is een orgaan met zeer veel elektrische en magnetische activiteit.
Het hart heeft - net als de hersenen - rechtstreeks contact met speciale
bewustzijnsvelden.
Die onderlinge verbondenheid is er zowel in het lichaam, als met de omgeving en
met alles.
Wij zijn voortdurend met elkaar en met alles verbonden, zowel in het lichaam als
daarbuiten.

Als nu het hart stopt met pompen betekent dat het volgende.
Realiseer je eerst dat bijna dertig procent van het bloed naar de hersenen gaat.
Er zijn proeven gedaan met mensen in een volkomen afgesloten ruimte zonder licht
en geluid.
Als deze mensen gaan denken, zie je niet alleen materiële activiteit ontstaan via
het elektro-encefalogram (eeg), maar ook de bloedtoevoer naar de hersenen neemt
toe.

Dus een immateriële activiteit zoals denken of gerichte aandacht veroorzaakt
materiële activiteit in de hersenen.
Als de bloedtoevoer nu wegvalt, betekent dit dat de energievoorziening van de
hersencellen wegvalt en dat deze niet meer kunnen functioneren.
De elektrische en magnetische velden van de cellen vallen weg, waardoor op dat
moment de verbinding met het dagbewustzijn wegvalt.

Je raakt bewusteloos en je ervaart je bewustzijn niet meer via je lichaam.
Dit betekent dat wanneer je klinisch dood bent -bij een hartstilstand of een
ademstilstand- je onder normale omstandigheden overlijdt binnen vijf tot tien
minuten.
De cellen zijn dan definitief beschadigd doordat er geen energie meer wordt
aangevoerd.
Reanimatie lukt dan niet meer.

Bij een kloppend hart echter -bij een hersendode- kun je weliswaar je bewustzijn
niet meer via je lichaam ervaren, maar dat betekent nog niet dat de onderlinge
verbondenheid tussen alle organen is weggevallen.
De stervensfase is ingetreden, is net begonnen, maar de lichamelijke dood is zeker
nog geen feit.

Dood ontstaat niet van het ene moment op het andere.
Daar gaat een stervensproces aan vooraf.
Dat proces begint als het hart stilstaat; vervolgens stoppen de hersenen met
functioneren; dan volgt de rest van het lichaam.
Dit is een actief proces dat uren kan duren.

Als je een kloppend hart hebt met alleen 'hersendood' en je houdt die circulatie in
stand, je houdt het hart kloppend en je geeft medicijnen voor een goede bloeddruk,
dan is het lichaam niet dood want de cellen versterven niet.
De interactie tussen de bewustzijnsvelden en je hersenen kán (!) zijn verbroken,
maar je weet nooit of dit definitief of tijdelijk is.

Wetenschap

De wetenschap gaat wat merkwaardig om met hersendood.
Wetenschap is vragen stellen.
Vrij veel wetenschappers beperken zich tot de ideeën die ze al hebben en alles
wat ze tegenkomen wat hierin niet past wijzen ze af.
In mijn ogen is dit geen wetenschap en het is ook niet vernieuwend.
Het niet kunnen loslaten van je ideeën is ook gebaseerd op angst.
Zo worden nieuwe inzichten op hersendood en bijna doodervaringen door
wetenschappers geblokkeerd op een onwetenschappelijke manier.

Met de huidige medische kennis uit de westerse wereld kunnen we een hoop
aspecten niet verklaren -bv bijna doodervaringen en spontane genezingen van
kwaadaardige tumoren- en dus worden ze ontkend.

Je kunt alleen wetenschappelijk blijven door te kijken of je een verklaring kunt
vinden voor de vele verschijnselen die je niet kunt begrijpen.
Als je die verklaringen niet kunt vinden moet je niet gaan roepen dat het
verschijnsel niet bestaat, maar zou je moeten afvragen of er een andere verklaring
is die je misschien niet begrijpt.

De westerse wetenschap gaat zover dat ze gebeurtenissen of verschijnselen
ontkent als ze niet met een prospectief dubbelblind onderzoek te onderzoeken zijn.
Veel wetenschappers willen er nog steeds niet aan dat je psychische gesteldheid je
lichamelijke gesteldheid positief of negatief beïnvloedt.
Nou hoeft men niet alles te accepteren, maar een wat opener houding zou niet
verkeerd zijn.
Ik hanteer graag een citaat uit de Kalama Sutra dat zegt "Beschouw alles als een
mogelijkheid, maar aanvaard het pas als je voor jezelf erachter kunt staan en
helemaal kunt meevoelen. Dan pas is het waar voor jou".
Ik zal nooit iemand vertellen dat ik gelijk heb, maar ik zal mensen iets proberen aan
te reiken.
Als ze er niets mee kunnen, is het goed en als ze er wel iets mee willen, is het ook
goed.





Bijna-dood ervaringen

Bijna-dood ervaringen (BDE's) worden door een hoop wetenschappers niet serieus
genomen, maar voor mij zijn ze waarheid geworden.
Door mensen met een BDE te ontmoeten en met hen te spreken is mij veel duidelijk
geworden.
Door deze ontmoetingen en gesprekken heb ik de veranderingsprocessen na een
BDE bij hen gezien.

Alles in onze wereld is subjectief.
Dit blijkt nu ook uit de kwantummechanica, niets is objectief.
De wereld die wij ervaren via onze waarneming is subjectief.
En dat geldt dus zeker voor de ervaringen die wij innerlijk hebben.
We kennen eigenlijk geen objectiviteit.
Dé waarheid bestaat niet.
Het verhaal van de mens over zijn BDE is zijn waarheid.
Deze ervaring is zo indrukwekkend dat het zijn/haar leven wezenlijk verandert.
En omdat de BDE zoveel voorkomt over de hele wereld en de mensen in essentie
hetzelfde vertellen -zij het in subjectief gekleurde woorden- is de BDE een
gezamenlijke waarheid.

Een van de belangrijkste veranderingen na een BDE is dat de angst voor de dood
volledig verdwijnt omdat dood niet dood blijkt te zijn.
De mensen verklaren dat hun bewustzijn door blijft bestaan terwijl hun lichaam
daar voor dood ligt.
Wie uit zijn/haar lichaam is geraakt, is zijn/haar bewustzijn gewórden in die zin dat
de beperkingen van het bewustzijn tijdens je 'leven' zijn weggevallen.
De beperkingen van het lichaam zijn opgeheven.

Als je dan in deze bewustzijnservaring via een tunnel in een andere dimensie komt
-waar geen ruimte en tijd zijn- ervaar je dat er ook geen verleden, heden en
toekomst is: alles is aanwezig. Je bewustzijn is dan enorm ruim.

Via de BDE krijgt die mens de kans om te ervaren dat, als hij in deze
bewustzijnsvelden zit, hij ook alles kan meemaken wat hij in het verleden heeft
meegemaakt.
Die mens komt in contact met zijn eigen bewustzijnsvelden, met zijn eigen
herinneringen en ook met die van anderen.
Hij beleeft dan zijn leven opnieuw vanuit het bewustzijn van een ander.
Als je iemand bv bewust of onbewust kwaad hebt gedaan of geen liefde hebt
gegeven, ervaar je dat vanuit de ander.
Je voelt vanuit de ander wat je niet goed hebt gedaan.
Of je voelt wat je wel goed hebt gedaan.
Dit wordt ook wel het 'levenspanorama' genoemd.
Hieruit blijkt dat al je gedachten en handelingen blijven bestaan en dat je hiermee
opnieuw in contact kunt komen en óók met de bewustzijnsvelden van anderen.
Hieruit blijkt tevens dat al die bewustzijnsvelden onderling verbonden zijn.

Mensen kunnen dan ook in contact komen met de bewustzijnsvelden van de
gebeurtenissen die nog op handen zijn, met hun eigen toekomstbeelden, en
mensen nemen dan waar wat ze nog gaan meemaken.

Als ze weer 'terug zijn' zijn ze dit soms vergeten en soms weten ze het nog.
Later ervaren ze die gebeurtenissen dan als déjà vu.
Soms nemen ze ook toekomstbeelden van de wereldontwikkelingen waar.
Ze kunnen in die andere dimensie ook in contact komen met bewustzijnsvelden van
overleden dierbaren.

Die bewustzijnsvelden zijn dus overal en altijd met de mensen verbonden.
Alles is in die andere dimensie aanwezig en je bent onmiddellijk daar waar je je
aandacht op richt.
Als die mensen met een BDE twee minuten 'weg' zijn geweest kunnen ze een dag
praten over wat ze ervaren hebben.
Het boeiende van de BDE's is dat je inzicht kunt krijgen in hoe die
bewustzijnsvelden samengesteld zijn.
En tevens krijg je enig zicht op de bewustzijnsbeperkingen die het lichaam ons
oplegt.

Mensen die weer in hun lichaam terug zijn vertellen allemaal dat het absolute
gevoel van onvoorwaardelijke liefde waar ze even in verkeerd hebben nu weg is,
evenals de absolute kennis die ze even hadden en de absolute acceptatie waarin
alles helder was.
Dankzij de BDE heb ik inzicht kunnen krijgen hoe de relatie tussen bewustzijn en
lichaam zou kunnen zijn en hoe je hiermee om zou kunnen gaan.

De neurofysiologie heeft gezocht waar je bewustzijn en je herinneringen in je
hersenen gelokaliseerd zouden kunnen zijn.
Penfield -neurochirurg en Nobelprijswinnaar- heeft proeven gedaan tijdens
neurochirurgische ingrepen bij epilepsiepatiënten.

Tijdens hersenoperaties heeft hij een bepaald deel van de hersenen geprikkeld
waarbij die patiënten soms een gevoel van uittreding kregen en soms ook flitsen uit
het verleden.
Maar dit bleken niet de klassieke BDE-verhalen: geen levenspanorama vanuit het
bewustzijn van anderen, geen absoluut gevoel van onvoorwaardelijke liefde, geen
absolute kennis, geen veranderend levensinzicht.

Penfield kwam tot de conclusie dat de bewustzijnsherinneringen niet in de
hersenen te lokaliseren zijn.
Verschillende andere onderzoekers zijn tot dezelfde conclusies gekomen (Pribram,
Eccles).
Er is een interactie tussen een immaterieel veld, een niet-materiële zijnsorde in het
universum en het fysieke deel van de mens.

Het concept in de huidige wetenschap vertelt dat het bewustzijn in de hersenen is
gelokaliseerd, maar dat concept is nooit aangetoond, nooit bewezen;
men gaat er vanuit.
Dit concept, deze hypothese mag je echter niet aanvallen want dan ondergraaf je
de ideeën van mensen en dat stellen ze niet op prijs.
Mensen als Penfield geven aan dat hun hele levenswerk tot resultaat heeft gehad
dat ze deze hypothese niet kunnen bewijzen.

Herms Romijn

De Nederlandse hersenonderzoeker Herms Romijn -ook adviseur van de Stichting
Bezinning Orgaandonatie- lanceert iets nieuws.
Hij zegt dat de hersenen binnen een uur vol zitten als ze de informatie opnemen die
ze toegediend krijgen.
Dit zou betekenen dat het z.g. korte en lange termijn geheugen helemaal niet
kunnen bestaan.
Ook Romijn ondergraaft nu dus de gehanteerde hypothese dat de hersenen de
bewustzijnsherinneringen bevatten.

Dit heeft implicaties voor het hersendoodconcept.
De Nederlandse wetgever koppelt persoonlijkheid aan de hersenen en stelt dat een
hersendode dus geen persoonlijkheid meer heeft.
Hier kun je wel heel grote vraagtekens bij plaatsen.
Wat versta je onder persoonlijkheid als je het voorgaande in acht neemt?
Persoonlijkheid zou je kunnen definiëren als de combinatie van je totale bewustzijn,
je gevoel van identiteit - je zelfbewustzijn - en je herinneringen.

Ego

Uit de BDE's nu blijkt dat het bewustzijn van je hogere Zelf veel omvattender is dan
je kunt ervaren met je dagbewustzijn in je lichaam.
Je ego dat je ervaart in je lichaam is wat anders dan je hogere Zelf dat je ervaart
buiten je lichaam.
Er is wel een onderling verband, maar je hogere Zelf is een veel grotere dimensie
dan je ego.
Je ego sterft af als je lichaam afsterft.
Je hogere Zelf - je hogere bewustzijn waarmee je in contact bent met alle andere bewustzijnsvelden die bestaan, ooit bestaan hebben en nog zullen bestaan- blijft.





Intrigerende vragen

Enige boeiende vragen.
Hoe kan het dat elk lichaam dat voortdurend wordt afgebroken (alle cellen worden
constant door nieuwe vervangen) en weer opnieuw wordt aangemaakt toch een
continuïteit van functies en van functioneren heeft?
Waar komt die continuïteit vandaan?
Hoe kan dit opgeslagen zijn in cellen die steeds veranderen en worden afgebroken?
Hoe werkt dit?
Dit kan nooit als alles in die cellen zou zijn opgeslagen.

Het enige dat niet verandert, is je DNA.
Dit is het enige constante in je lichaam.
Het DNA zal dus waarschijnlijk een essentiële rol spelen als het contactpunt tussen
je cellen en je bewustzijnsvelden.
Maar hoe?
Na een BDE zijn de functies van de hersenen veranderd: de mensen houden een
verhoogde intuïtie.
Veel mensen zijn na een BDE helderziend, helderhorend, heldervoelend.
Ze hebben waarschijnlijk ook een ander elektrisch en magnetisch veld om zich
heen.
Hoe komt het dat de functie van je lichaam na een BDE zo verandert?
Welke rol speelt de DNA-functie hierin?

Mijn theorie is dat elk mens zijn eigen, persoonsspecifiek DNA heeft in al zijn cellen
-en dus ook in zijn hersencellen- en dat elk mens hierdoor contact met zijn eigen
bewustzijnsvelden kan maken.
Je DNA speelt een essentiële rol in je contactmogelijkheden en je DNA gaat kapot
als je cel zich niet meer splitst en definitief afsterft.

Mensen ervaren iets in een BDE en halen hier het wezenlijke inzicht dat dood niet bestaat:

hiermee krijgt leven een totaal andere waarde;

hiermee worden liefde, aandacht en compassie naar jezelf en naar anderen belangrijk;

hiermee neemt het belang van uiterlijk, geld, en verslavende dingen aanzienlijk af;

hiermee wordt levensenergie gegeven aan dingen die te maken hebben met de continuïteit.


Dit botst vreselijk met de heersende opvattingen en dit betekent dat ongeveer 80%
van mensen met een BDE in echtscheiding raakt, van baan verandert en anders
gaan leven.
Dit is een heel moeilijk proces dat jaren en jaren kost.
Als je openstaat voor wat deze mensen te vertellen hebben, kun je die inzichten
oppakken.
Als je ze niet uit angst afwijst, zijn mensen met BDE's grote leermeesters voor je.





Bijna-dood ervaringen en orgaandonatie

Tussen BDE's en orgaandonatie ligt een zeker verband.
Deze wordt gevormd door medische en ethische problemen.
Hoe ga je om met comateuze patiënten?
Hoe ga je om met stervende patiënten?
Hoe ga je om met euthanasie?
Hoe ga je om met abortus?
Hoe ga je om met organen die verwijderd worden uit hersendode patiënten met
een kloppend hart?
Dit zijn voor mij vragen waarbij dezelfde problemen een rol spelen.

Als je beseft dat je bewustzijn en je identiteit niet in je lichaam zitten, maar wel via
je lichaam worden ervaren, dan zou dat het volgende kunnen betekenen.
Als je de organen bij iemand wegneemt bij wie de hersenen niet voldoende
functioneren en die 'hersendood' genoemd wordt , neem je de organen weg bij
iemand van wie het organisme niet gestorven is.

Dit is een belangrijk inzicht. Hij of zij is dus niet dood.
Vanuit dit inzicht mag ieder mens met zichzelf handelen zoals hij zelf wil, als hij het
maar bewust doet.
Uit liefde mag je een orgaan afstaan, als je maar weet wat dat betekent.
Een ander mag zoiets niet voor je beslissen.
Dit kán eigenlijk niet.
Ik geloof namelijk niet dat je bewustzijn in je lichaam zetelt.
Je kunt op allerlei vragen die op dit gebied ontstaan antwoorden krijgen als je
ernaar wilt zoeken.

Het verband tussen BDE's en orgaandonatie heeft dus te maken met het inzicht in
de relatie tussen je bewustzijn en je lichaam, het inzicht in wat dood betekent en
wat leven betekent.
Leven betekent dat je cellen dankzij energieën in staat zijn met je bewustzijn te
communiceren.
Dood betekent dat door het versterven van de cellen de communicatie tussen je
lichaam en je bewustzijn onmogelijk is geworden, maar je bewustzijn blijft bestaan.

Je kunt het een beetje vergelijken met televisie.
Als ik het televisietoestel aanzet kan ik het beeld ontvangen, dan wordt het
zichtbaar voor mijn zintuigen.
Als ik het toestel uitzet ontvang ik niets meer, maar de uitzending gaat door.

En zo gaat het met alle mogelijke informatie in het universum: deze wordt alsmaar
uitgezonden en wij vangen er iets van op als we ons ervoor kunnen en willen
openstellen.

Mooi artikel Maire!
Ik heb al heel wat gelezen over BDE's, ook het boek van Pim van Lommel Eindeloos Bewustzijn.
Het geeft wel aan dat we niet ons lichaam zijn, dat het lichaam in feite een instrument is waardoor onze essentie haar Licht laat schijnen. Het Licht dat verduisterd kan raken (tijdens een leven) door onze identificaties, onze gedachten en overtuigingen.

Dat is ook waar ik me de laatste tijd steeds meer en meer bewust van
raak dat mijn/ons lichaam een "jasje" is, met alle instrumenten daarbij
in die bij dat "jasje" horen.....we hebben het te leen......om te gebruiken
zolang dat nodig is......voor dit leven.

Voor de ziel is het een fase....een tussenstation....één van de doorleefde
levens......en dan gaat de ziel weer verder.

Ik heb het boek van Pim van Lommel niet maar ik heb wel veel stukken er
over gelezen en het is ontzettend interessant.

Maire schreef:

Ik heb het boek van Pim van Lommel niet maar ik heb wel veel stukken er
over gelezen en het is ontzettend interessant.

Dat is het absoluut! Waar ik trouwens wel de zenuwen van kreeg is z'n beschrijving wat er met de overledene gebeurt bij orgaantransplantatie. Hij zegt niet zo uitdrukkelijk maar je krijgt wel het gevoel dat als mensen juist voor donatie kunstmatig in leven worden gehouden dit niet geheel en al aan de overledene voorbij schijnt te gaan. Sterker nog dat er wellicht nog steeds pijn wordt geregistreerd...
Ook heeft de ziel kennelijk tijd nodig om zich helemaal van het lichaam los te maken. Wat soms wel eens langer dan drie dagen kan duren.
Ik denk hierbij bijv. ook aan wat gebruikelijk is bij Joden. Die begraven hun doden pas na een week..
In sommige spirituele kringen wordt bijv. ook bezwaar gemaakt tegen crematie omdat ook dan de ziel te weinig tijd heeft zich volkomen los te maken van het lichaam.
Wat nu wel of niet waar is weet ik hoor.

Daar zeg je nu iets Freya...........

De ziel verlaat bij het overlijden dus niet zomaar het lichaam.....daar gaat nog
een proces aan vooraf......

Maar wat dan zoals bijv. bij het overlijden van de vriend van Romeo,
wat ik hier toen heb geplaatst.

Romeo kreeg telefonisch bericht en vanaf dat moment stonden we in contact
met zijn vriend......zijn ziel dus.

Is het dan bij een hartstilstand anders?

Maire schreef:

Daar zeg je nu iets Freya...........

De ziel verlaat bij het overlijden dus niet zomaar het lichaam.....daar gaat nog
een proces aan vooraf......

Maar wat dan zoals bijv. bij het overlijden van de vriend van Romeo,
wat ik hier toen heb geplaatst.

Romeo kreeg telefonisch bericht en vanaf dat moment stonden we in contact
met zijn vriend......zijn ziel dus.

Is het dan bij een hartstilstand anders?

Ik heb ook niet alle antwoorden Maire.
Heb bijv. ook gelezen over sterfbedvisioenen waarbij familie of vrienden aanwezig waren. Allen deelden hetzelfde als wat de stervende zag. Zodat misschien gezegd kan worden dat zelfs vóór het definitieve overlijden de ziel zich al aan het losmaken is of zelfs al helemaal het lichaam heeft verlaten. In die situatie communiceren sommigen helemaal niet meer met hun familie maar zijn druk in gesprek met degenen of engelen o.i.d. die zij zien. En zoals gezegd, soms ook waargenomen door degenen die erbij zijn.
Maar het kan natuurlijk ook gebeuren dat de ziel wel degelijk na het overlijden direkt het lichaam verlaat. In elk geval uit de literatuur blijkt dat er allerlei mogelijke scenario's zijn.
Waarom bij de een de ziel wel snel het lichaam verlaat en het bij een ander langer kan duren is mij niet bekend. Misschien hangt het van de mate van bewustheid af, wat tijdens een leven al opgebouwd wordt.
Niet voor niets dat er bijv. in het Tibetaans Dodenboek en ook het Egyptische Dodenboek geadviseerd wordt om al vroeg tijdens het leven te beginnen met het ontwikkelen van die bewustheid, zodat je als (bijna-)overledene a.h.w. direkt je situatie herkent en je weg weet te vinden.