Reuzenvolk - de Nephilim

Vóór de zondvloed

In de Thora en in sommige apocriefe joodse en vroege christelijke geschriften zoals het Boek van Henoch zijn nephilim (Hebreeuws: הנּפלים - 'de gevallenen') een volk van reuzen ontstaan door de vermenging van de beney ha'elohim (Hebreeuws: בני האלהים - 'de zonen van God') met menselijke vrouwen.

"De reuzen (Nephilim) waren op de aarde in die dagen en ook daarna, toen de zonen Gods tot de
dochters der mensen kwamen en zij hun kinderen baarden; dit zijn de geweldigen uit de voortijd,
mannen van naam".

De 'zonen Gods' wordt verschillend uitgelegd: het kunnen gevallen engelen zijn omdat elders in de
Bijbel over hen gezegd wordt dat ze hun oorsprong ontrouw geworden zijn, het nageslacht van
Seth, de derde zoon van Adam en Eva of zelfs buitenaardse wezens, wat hetzelfde zou suggereren
omtrent God.

Het woord nephilim wordt in sommige bijbelvertalingen onvertaald gelaten maar meestal
weergegeven als reuzen, giganten of titanen.

Een van de belangrijkste redenen voor de zondvloed was dat de 'aarde vol geweldenarij en godslastering' was door toedoen van onder andere de Nephilim.
Met de zondvloed worden ze dan ook vernietigd.

Na de zondvloed

Na de zondvloed wordt bericht dat er nadien toch nog 'Nephilim' waren.
Volgens sommige bijbelverklaringen komt dat omdat God niet verhinderde dat de zonen van God
(die immers geestelijke wezens zijn en dus niet gehinderd werden door de zondvloed die wel hun
aardse nakomelingen vernietigde) na de zondvloed hun 'oneerbare' praktijken opnieuw oppakten en
weer (reusachtige) nakomelingen bij menselijke vrouwen verwekten.

Toen de Israëlieten het beloofde land verkenden kwamen ze tot hun schrik deze 'reuzen' tegen:
"We hebben daar zelfs reuzen gezien, de Enakieten. Vergeleken bij dat volk van reuzen voelden
wij ons maar nietige sprinkhanen en veel meer zullen we in hun ogen ook niet geweest zijn."

De Kanaänieten waren grotendeels afstammelingen van Nephilim en moesten daarom uitgeroeid
worden door de Israëlieten toen ze het beloofde land binnentrokken.
Bij monde van Mozes kregen ze daarvoor zelfs uitdrukkelijk opdracht van God:
"Maar daarbinnen, in de steden van het land dat de HEER, uw God, u als grondgebied zal geven, mag u geen mens in leven laten. Alle Hethieten, Amorieten, Kanaänieten, Perizzieten, Chiwwieten en Jebusieten moet u doden, zoals de HEER, uw God, u heeft opgedragen...".

Het nageslacht van deze Nephilim was bekend onder diverse namen.
Wij lezen van Anakim (Enakieten), die van Anak afstamt;
Refaim, die van Rafa (Refaiëten) afstamt;
Zamzummims, Emims (Emieten), Avims enz.
Iedereen deelde de kenmerken van reusachtig, lang en sterk te zijn.

"Koning Og van Basan was de enig overgebleven afstammeling van de Refaïeten. Zijn bed – te zien in Rabba, de hoofdstad van Ammon – is van ijzer en maar liefst negen el lang en vier breed, gemeten in de gewone el."
(Als we voor deze el ongeveer 52 cm nemen dan zou dit bed 4,68 meter lang en 2,08 meter breed
moeten zijn geweest)

Maar de Israëlieten volbrachten de opdracht tot uitroeien niet helemaal en gedoogden sommigen van
deze volkeren.
In latere tijden na de intocht wordt daarom soms nog over Nephilim of reuzen verhaald.
Sommige van deze reuzen droegen speren die tussen de vijf en vijftien kilo wogen.
De reus Goliath uit de tijd van David, waarschijnlijk ook nog een van de Nephilim, droeg een pantser
dat bijna honderd kilo woog en het werd gezegd dat hij ongeveer negen voet (± 2,70 meter) lang
moest zijn geweest (ter vergelijking, de langste man in de moderne tijd was Robert Wadlow, die 2,72
meter mat. hij stierf in 1940 op 22-jarige leeftijd aan complicaties veroorzaakt door zijn lengte).

Sommige van die reuzen hadden volgens de Bijbel zes vingers aan elke hand en zes tenen aan elke
voet.
Dit komt tegenwoordig ook nog voor, enkele per duizend, bij mensen met een bepaalde genetische
afwijking (zie hiervoor op wikipedia onder:polydactylie).
Overigens zijn deze mensen meestal van gewone lengte.

Nephilim als de klassieke halfgoden

Volgens sommigen verwijzen de halfgoden, giganten, reuzen en titanen uit de klassieke Griekse
mythologie, Romeinse mythologie en Germaanse mythologie in werkelijkheid naar de Nephilim. Evenals de Hebreeuwse Nephilim waren deze groot van gestalte en konden bovenmenselijke
krachttoeren uithalen.
Zie bijvoorbeeld de geschiedenis van de griekse halfgod Herakles en ook de Thursen en Joten uit de mythologie van noordelijk Europa.




Nephilim lichaam in kist

Wow, wat een geweldig onderwerp. Prachtig dat je dit opvoert! Ik ga het zeker lezen: dit is eigenlijk de enige reden voor mij dat ik naast het Nieuwe testament van de bijbel ook het Oude testament van de bijbel intrigerend vind. Er zijn hele oude wortels in terug te vinden, die je ook in de andere tradities terug vindt. Noach en de zondvloed, en natuurlijk de godenzonen. Het zijn tradities die feitelijk terug grijpen op de allereerste mensengolven op deze aarde. Ik ga het lezen (heb niet veel rust, ook een tante die ieder moment kan overlijden lijkt het), en tot schrijvens!

Neem je tijd Jerke, ik heb het gelezen van je tante.
Ik heb daar al een reactie geplaatst maar ook vanaf hier wens ik haar
veel rust en een vredige overgang toe.

Veel sterkte Jerke.


Liefs,

Maíre

Het Boek Genesis in spijkerschrift
door Peter den Haring © 2000


De aan­dacht van de zonen der goden voor de dochters der mensen.
De ontcijfering van duizenden Mesopotamische kleitablet­ten uit 3800 v. C. leest als
een autobiografie van ruimtevaarders, afkomstig van een ‘twaalfde’ planeet.
Deze zonen der goden kolonialiseerden de oude aarde en namen de dochters der
mensen tot vrouw.
De genen van deze astronauten creëerden de denkende mens, de Homo Sapiens.
En ze komen straks terug van weg ge­weest!

De Amerikaan­se Sumeroloog en schrijver Zecharia Sitchin is één van de weinige
geleerden die in staat is het zogeheten cunei­form te ontcijferen.
Dit is het schrift dat werd aange­troffen op duizenden kleita­bletten uit de Meso­pota­
mische cultuur van 3800 v. C.
Ze werden in 1900 in Irak gevonden.
Zijn eerste boek hierover, The twelfth planet, werd bij ver­schij­ning in 1976 (in Ameri­ka) al een briljan­
te combi­natie genoemd van ge­schied­kundi­ge, archeo­logi­sche, astronomi­sche, mytholo­gische en
Bijbelse informatie.

Zijn conclu­sies verbijs­te­ren nog steeds.

Een van de vele duizenden Sumerische kleitabletten die ons inzicht geven in een
ver verleden.



Sitchin vertaalde uit het spijkerschrift de informatie dat er een twaalfde planeet in
ons zonnestelsel beweegt, die elke 3600 jaar in onze buurt komt.
Zelf noemden diens bewoners hun planeet ‘Mardoek’, Mesopotamische geleerden
gebruikten later de naam Niburu.

Deze ruimtevaarders wippen sinds 450.000 jaar tijdens zo’n periode een tijdlang
over om wat rijkdommen van onze aarde te exporteren.
In Mesopotamië vestigden ze zodoende een grote ruimte­haven om olie te tanken.
Verder haalden ze goud uit Zuid- en later Oost-Afrika, dat ze nodig hadden voor
klimaatbeheersende installaties op hun moederplaneet.

De Mesopo­tamische priesters beschreven op hun kleitabletten uitgebreid de
godenhiërar­chie, die aanvankelijk alleen uit mannen bestond.
Het hoofd van de godenfa­milie was An (of Anoe in de Babylo­nisch-Assyri­sche
teksten).
De portalen van zijn paleis in de Hof van Eden, ergens in de buurt van
Mesopotamië, werden be­waakt door een god van ‘de boom der waar­heid’ (waar­
schijn­lijk Anoe’s eerste zoon Enlil) en een god van ‘de boom des levens’
(waarschijnlijk Anoe’s tweede zoon Enki, ook wel Ea ge­noemd).

Kosmische oorsprong van het Oude Testament?

Deze en talloze andere elementen herinne­ren ons direct aan de beschrij­ving van
het paradijs in het recentere Oude Testa­ment.
Tijdens grote crises daalde Anoe zelf af naar de aarde, maar ook om bijvoor­beeld
zijn achter­klein­dochter, de lokaal vereerde godin Inanna (Isjstar), tot zijn gemalin
te maken.
Wat zijn eerdere echtgenote Antoe daar van vond, lezen we helaas niet.
Deze goden werden, ook nog in het Oude Testament, aange­duid met Nefi­lim, dat
vaak -als zijnde Hebreeuws- wordt vertaald met reuzen:
‘Toen de reuzen nog op aarde waren.’
Dat is op zich mysterieus maar onjuist.
Sitchin stelt echter dat het woord komt van de Soeme­rische taalvorm NFL, dat ‘op
de aarde gewor­penen’ betekent.

De informatie dat de Annunaki zich kruisten met de Cro Magnon-mens komt overeen
met modern onderzoek.

Hieruit blijkt dat het DNA van de huidige westerse mens allemaal terug kan voeren
op een voormoeder ‘Eva’, die 40.000 jaar geleden plotseling in Zimbabwe
verscheen!

Toen deze astro­nauten de zaken groter wilden aanpakken, hadden ze
werkkrachten nodig in hun raffinaderijen, mijnen en delfplaatsen.
Daarom kruis­ten ze mogelijk, waarschijnlijk zo’n 40.000 jaar geleden, hun eigen
genen met die van de lokale aapach­ti­ge Cro Magnon-mens.
Die informatie komt overeen met modern onderzoek dat het DNA van de huidige
westerse mens allemaal terug kan voeren op een voormoeder Eva die 40.000 jaar
geleden plotseling in Zimbabwe verscheen!

Het product van dit weloverwo­gen buitenaardse experiment was aanvanke­lijk een
steriel, hybride wezen, een soort menselijke muil­ezel.
Als een groot ge­schenk gaven de Goden deze mensen, de Homo Sapiens, uitein­
delijk wel het vermo­gen om zich te kunnen voortplan­ten.

Dit verhaal kennen we uit Genesis, waar Adam en Eva zich pas van hun seksua­liteit
bewust werden, nadat ze in de Hof van Eden (Mesopota­mië) van de boom van
kennis gegeten hadden.
De slang, symbool van vrouwe­lijke wijsheid, raadde hen aan zich te verzetten
tegen de behoudzucht van hun dominante mannelijke god (waarschijnlijk Enlil).
“Gaat heen en vermenigvuldigt u,” werd toen aan de eerste echte mensen
opgedragen maar helemaal van harte liet die God zijn speeltje niet gaan.

Deze eerste mens aanbad vanzelfsprekend zijn onbeschrijfelijk machtige Goden,
die hij met raketten uit de hemel zag afdalen en was hun volko­men dienstbaar.
Dankzij hun eerdere genetische ingrepen konden die Nefilim tienduizenden jaar
later ook vrucht­bare seksuele verbindin­gen met aardse vrou­wen aangaan.
Daaruit ontwik­kelde zich weer een ander soort mens.
Zo ontston­den de eerste families van halfgo­den.

De verwan­ten raakten niet zelden bitter ver­deeld over opvol­ging in de verschillende
koninkrij­ken, voorrech­ten, landver­deling of het vertier met elkaars vrouwen.
Zo kon het gebeuren dat bepaalde goden heftig jaloers werden als groepen
stervelingen ineens andere ‘goden’ gingen aanbidden.
Onder­ling bleken verschillende groepen astronauten ook regelmatig op de vuist te
gaan.
Hun conflicten vinden we in talloze heilige mythen terug, verge­lijk­baar beschreven
in Ve­dische, Egyp­tische, Babylo­nische en Griekse bronnen.

Na de zondvloeden die zo’n twaalfduizend jaar geleden een groot deel van de
bewoonde gebieden over­spoelden, werden sommige uitverkoren mensen gered.
Volgens moderne geologen was dat waarschijnlijk het gevolg van het in zee storten
(bij de Bermuda’s) van een enorme komeet.
Dat zou ook de ondergang van Atlantis kunnen hebben veroorzaakt.

De Soemeriërs wijzen als oorzaak van die ramp de boosheid van Enlil aan, die
kennelijk veel macht over het weer had.
Gelukkig was zijn broer Enki prettiger begaan met de mens­heid.
Hij was degene die immers ook een sleutelrol had in het schèp­pen van de mens.
Het was natuurlijk Enki, die de rol van slang speelde in de Hof van Eden!
Hij zag zijn creatie niet graag door zijn super­broer Enlil vernie­tigd.
Om die reden redde hij Noach, moge­lijk ook andere mensen in andere delen van de
wereld.

Na de ruzie tussen de broers trok hun vader Anoe zich terug in de hemel.
De winnen­de broer Enlil kreeg voortaan de bronnen van het land te behe­ren en Enki moest zich
tevreden stellen met de oceanen en de scheepvaart organise­ren.
Dat was kennelijk toch een profijtelijk handelsproject want Enki haalde van over de hele wereld
voortaan kostbare metalen en halfedelstenen naar hun exportstation in Soemerië.
De culturele ontwik­ke­ling van de overgebleven mensen gaat tussen 11.000 v. C. tot 4.000 v. C.
heel langzaam.
De buitenaardse goden zijn dan ook wat uit het zicht geraakt, hoewel ze nog wel overal aanbeden
worden.

De goden komen terug

Maar als hun planeet Mar­doek weer langs wentelt, komen de goden terug.
Ze scheppen vier ‘gewesten.’
Mesopotamië, het Nijldal en de Indusval­lei werden in die volgorde door de
goddelijke heren tot exploitatie gebracht (respectievelijk rond 3800 v.C., 3200 VVV.
en 2800 VVV.).
Het vierde gewest werd heilig en verbo­den gebied verklaard, Tilmoen genaamd.
Daar vestigden de Nefilim namelijk hun nieuwe ruimte­ba­sis.

Het beroemde Gilgamesj-epos beschrijft een verhaal van een koninklijke
afstammeling van de reuzen, die toch afreist naar de verboden basis van zijn
voorouders in dat gebied.
Waarschijnlijk is dit het geboortegebied van de Ariërs geweest, nomadi­sche
stammen die hun mannelijke macht langza­mer­hand oplegden aan de zuidelijker
culturen van India, Midden-Oosten en Europa.
Het zou goed kunnen dat deze Ariërs ook een flinke geneninjectie van onze viriele
ruimtevaarders gehad hebben.
Tussen de drie genoemde ‘gewest’-beschavingen beston­den nauwe culturele en
economi­sche banden.

Ergens rond 3800 v. C. is er dus aan de oevers van de Soemer een drasti­sche over­
gang van een eenvoudige landbou­wende gemeenschap naar een onwaar­schijn­lijk
hoge, schrijven­de cultuur.
Die sprong geldt voor geavan­ceerd bou­wen, voor aarde­werk en muziek maken,
metaal verwerken, genees­kunde, kook­kunst, recht­spraak, textiel­industrie en
zeevaart.

Sitchin concludeert dat al die vaardigheden werden overge­bracht en gesti­mu­leerd
door astronau­ten die in het olierijke Meso­potamië voor de tweede keer een brand­
stof­station hadden geves­tigd.
Ze zetten bovendien een soort gene­tisch-botanisch labora­torium op, waar voor het
eerst diverse dieren gedomesticeerd werden, gewassen veredeld en een opeen­
volging van kunsten onderwe­zen.
Zaden als dat van de spelt (een gene­tisch raadsel) waren een gift aan de aarde
van de god Anoe, zo vermeldt een kleitablet.
Bijzon­der is dat er een grote nadruk lag op recht­vaardig­heid en dat men genees­
kunde bedreef op een niveau dat niet veel voor dat van ons onder deed.

Het meest intrigerend zijn de vele astronomische teksten, waarin allerlei planeetbe­
we­gin­gen en -condities lijken vastgelegd.
De Soemerische priesters/astro­nomen tekenden meer dan vijfduizend jaar geleden
op dat de aarde een bol was, vanuit een bovenaanzicht in kaart gebracht
bovendien.
Waar­schijnlijk durfden de oude Fenicische en Carthaagse zeelieden op basis van
zulke kaarten de oversteek van Marokko naar de Zuid-Amerikaanse kusten te
maken. Ongelooflijk?

Geologische kaarten van de ‘goden’



(Ik heb al een keer eerder "toevallig" over de map van Piri Reis geschreven)


Hoe anders kon men de aardse bolvorm kennen dan met de hulp van vliegtoe­
stellen?

Waar kwam de kennis vandaan waarmee ze in tekst en beeld een com­pleet plane­tarium,
gebaseerd op bol-sterrenkun­de be­schre­ven?

Wat hadden ze aan het noteren van aanvliegrou­tes in ons zonnestel­sel en aan
markerings­punten om op aarde veilige landings­plaatsen te kunnen lokali­se­ren?

Je zou toch denken dat al die kennis voor de lokale ploeteraar van generlei waarde
was?

Wat moesten ze met hun zeer precieze efemeriden (planeetbaan-voorspellingen),
zodiakale indelingen en afstandmetingen in graden en eenheden van 10.692
meters (een ‘beroe’)?

De Soemeriërs hielden niet alleen nauwkeurige kalen­ders bij maar kenden ook de
preces­sie der equinoxen en het Grote Kosmische Jaar van 25.920 jaar!
Er is eigenlijk geen andere conclu­sie mogelijk dan die van Sitchin:
al deze informatie is afkomstig geweest van een in de ruimte navigerende intelli­
gentie.

Het is verbijsterend dat zijn werk nog steeds genegeerd wordt door collega-wetenschappers.

Met name is er voor astronomen en andere heelalvorsers discussie­stof te over op
de Soeme­rische kleita­bletten.
Volgens allerlei afbeeldin­gen is de thuisplaneet van de Nephilim, Mardoek, groter
dan de aarde, maar kleiner dan Jupiter en Saturnus.
Drieduizend jaar geleden lokaliseerde men deze planeet tussen Mars en Jupiter.
Bijzon­der is dat zijn baan om de zon ingaat tegen die van de andere elf beken­de
plane­ten, zon en maan meegere­kend.

Het mesopotamische scheppingsepos

Nog raadselachtiger maar even intrigerend is het Mesopo­ta­mische scheppings­epos.
Daarin wordt beschre­ven hoe, enkele miljoenen jaar geleden, het binnen­dringen
vanuit de buiten­ruimte van deze nieuwe planeet, toen met zeven satellieten, in ons
nog instabiele zonne­stelsel leidde tot een botsing van één van die satellie­ten met
de planeet ‘Tiamat’.
Dat was onze aarde.
Zij werd daar­door in twee stukken gesple­ten.
Het grootste stuk kreeg een nieuwe baan en een satelliet.
Dat was de oor­spronkelijke planeet ‘Kin­goe’, die als maan om ‘Tiamat’ ging draaien.
Het tweede stuk werd echter later nogmaals getroffen en verbrij­zeld in stukken die
tegenwoor­dig aan ons bekend zijn als de asteroïden­gordel.
Pluto, aanvan­kelijk een satelliet van Saturnus, kreeg pas toen een eigen excentrie­ke baan.
Ons zonnestel­sel heeft er dus ooit anders uitgezien dan nu maar inmid­dels is
Mardoek weer in de verre ruimte verdwenen.

Dit Mesopotamische verhaal geeft een volstrekt samen­hangende, plausi­bele kosmo­gonische
verklaring voor allerlei astrono­mische raad­sels, zoals waarom allerlei kometen (resten van die
enorme botsing) in een richting met de klok mee bewe­gen, terwijl de bekende planeten tegen
de wijzers van de klok in om de zon draaien.

Ook verwoestingen op de maan hangen met deze gebeurtenissen samen.
Tevens bevestigt deze zienswijze die van Nobel­prijswinnaar Francis Crick en Dr. Leslie Orgel
die in 1973 al stelden dat het leven op aarde waarschijnlijk is voortgekomen uit kleine organismen
van een ver verwijderde planeet.
Een bezaaiing dus?
Via een botsing met een planeet uit de buitenruimte?
Lijkt het aardse en het buitenaardse leven daardoor zo veel op elkaar dat er opnieuw kruisbestui­ving
mogelijk was?
Essentieel blijft de stelling dat de Soemerische priesters geïnformeerd moeten zijn door astronomen
uit een oneindig veel oudere beschaving dan de onze!

Op kleitabletten staan talloze verhalen van luchtreizende goden, godinnen en/of plaatselijke
gebie­ders.
Ze gaan rechtstreeks naar de bewoonde planeet Mardoek.
Als die zich echter eenmaal weer te ver van de aarde verwijderd heeft, dan reist men naar een
ruimtestation, dat om onze planeet heen cirkelt.
Films als Close Encounters, E.T. en Independan­ce Day zijn er niets bij.
Dit soort informatie wordt geïllustreerd met talloze zg. cilinderzegels, picto­gram­men en afbeel­din­gen
die kenne­lijk vliegbril­len, een vlieg­doos, koptele­foons (‘metende hangers’) of helmradi­o-ont­vangers
voorstellen.

Hoofdstuk 6 van Genesis

Verdient een eerlijker aandacht met een open mind, dan de weten­schap tot nu toe heeft willen
geven.
De Nephilim waren op de aarde, staat er.
Misschien wàren het ook reuzen.
Waarschijnlijk hebben we een forse evolutiesprong te danken aan deze verwante oerbeschaving,
aan dit volk van de ‘sjem’, het volk van de raketschepen, neergewor­pen op de aar­de.

Voor wie nu afhaakt: even ho.
Dit betekent niet ineens dat er nu geen wonderen, engelen, Christus-energie en spiritualiteit
bestaat!
Al is de mense­lijke evolutie in den beginne vooral door buitenaardsen geprik­keld, we hebben
ondertussen allerlei eigen weten­schappelijke, geestelijke en spiritu­ele vermogens ontwik­keld, die
onze scheppers nog voor een flinke verrassing gaan stellen, als ze terug­komen.

Ze komen beslist terug, aldus Sitchin.

Want dat doen ze beslist, volgens Sitchin.
Telkens als hun planeet de onze nadert, bemoeien ze zich namelijk met het mense­lijk welzijn.
Hun laatste optreden is geda­teerd rond 200 v. C.; het volgen­de zou met de bekende tussenpoos
van 3600 jaar vallen rond het jaar 3400.
Dat zal een boeiende ‘Dag des Heren’ wor­den.

Ze worden in de lokale taal omschreven met begrippen als
‘dat wat ver het heelal in doet gaan’.
Hoge tempels schijnen vooral te functione­ren als landings­bakens, hun ruime binnen­plaatsen geven
ruimte voor bemande raketten voor ‘de afdaling vanuit de hemel’, zoals een tekst meldt.
Even gedetail­leerd worden aanvallen met raketwapens­ beschreven.
Want gewapende macht en politieke allianties blijven nodig om de business te kunnen blijven
bewa­ken:
‘Vanuit een gouden kamer-in-de-lucht zal ik over u waken’,
belooft de godin Inanna aan een Assyri­sche koning


Bron: Bram Vermeulen - WantToKnow.nl